Nazad na sadržaj
III. Abb. Intersubjektivnost i teorija polja u relacionom mišljenju i kliničkom radu Generalno gledano, teorije polja, relevantne za intersubjektivnost, vuku korene iz sredine 20. veka, iz interpersonalne teorije psihijatrije Harija Staka Salivana, socijalnopsihološke teorije polja Kurta Levina i Merlo-Pontijeve konceptualizacije koja je vodila latinoameričkoj psihoanalitičkoj teoriji polja Madlene i Vilija Baranžea (2008), Enrikea Pišon-Rivijea ( Enrique Pichon Riviere , 2017) i Hosea Blegera (1967). U SAD je koncept polja u interpersonalnoj teoriji počeo da se koristi prvo u radovima Harija Staka Salivana, Eriha Froma, Fride From Rajhman i Klare Tompson. Salivanov rad imao je najvažniji konceptualni uticaj. Za njega, polje je bilo arena „interpersonalnih odnosa”, kako je on to zvao, i zauzvrat, interpersonalni odnosi su činili jezgro čitavog njegovog sistema mišljenja, kao i razumevanja razlike između njegovog mišljenja i psihoanalize njegovog vremena. Koncept polja su otada razvijali mnogi interpersonalni i relacioni autori, uključujući i Stivena Mičela ( Stephen Mitchell , 1988), koji je govorio o relacionoj matrici. Psihoanalitičke teorije, kakve su teorije Biona i njegovih sledbenika, takođe su ugradile svoje ideje o umu i afektu u relacioni kontekst. Znanje (K) se uvek rađa u interpersonalnoj afektivnoj i kognitivnoj matrici (xKy). Dodatno, intersubjektivnost je inherentna radu političkih teoretičara kao što su Luj Altiser ( Louis Althusser ) ili Teodor V. Adorno ( Theodor W. Adorno ) i postmodernistima kao što su Slavoj Žižek i Kristofer Batler ( Christopher Butler ). Interpersonalna i relaciona psihoanaliza centrirane su oko koncepta polja, kao veoma široko definisana teorija polja. U većini interpersonalnih i relacionih radova, implicitno je da je analitička situacija definisana u terminima odnosa. Analitičar i pacijent su stalno i neizbežno, i svesno i nesvesno, u interakciji jedan sa drugim. Ova interakcija ima veze s tim šta doživljavaju u prisustvu drugog i kako se ponašaju. Polje, isto tako, određuje i šta svaki učesnik može da doživi u prisustvu drugog, posebno u smislu afektivnog aspekta iskustva. Polje je, s jedne strane, sveukupnost ovih uticaja, svesnih i nesvesnih, kojima je svaki od analitičkih učesnika izložen. S druge strane, polje je rezultat svih tih uticaja, odnosa i iskustva, nastalih između dvoje ljudi kao rezultat načina na koji se ophode jedan prema drugom. Čim postoji ishod u polju – čim se polje promeni prilagođavajući se uticajima koje proizvode učesnici – taj ishod postaje deo uticaja na sledeći trenutak odnosa. Kao i uticaji koji se razmenjuju, ishodi u polju ne moraju nužno biti svesni. I tako se niz nastavlja: svaki trenutak uticaja u polju ulazi u interakciju sa ličnostima onih koji su pod uticajem, stvarajući sledeći trenutak odnosa; a ti trenuci odnosa, zauzvrat, predstavljaju svesne i nesvesne uticaje na iskustvo narednog trenutka. Za većinu teoretičara interpersonalnog polja, čak i onda kada se proces formulacije svesnog iskustva odvija bez nepotrebne odbrambene inhibicije, prekida ili zaobilaženja, tok formulacije se otkriva kako se izgovara, tj. dobija svoj finalni oblik u trenutku kada se pojavi u umu. Pre tog trenutka, za mnoge interpersonalne i relacione analitičare, ono što će biti formulisano kao svesni
131
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online