Nazad na sadržaj
i primarno mazohistička, povezana sa fantazijom i nije prokreativna: ona dolazi pre razlike polova, čak pre razlike između rodova). 2) Uloga poruke kompromitovane nesvesnim fantazijama odraslih, kao sredstva zavođenja, pre nego činjenice i događaji koji se odvijaju u odnosima između odraslih i dece. Poruka ima funkciju posrednika između realnosti i psihičke realnosti. 3) Specifična definicija zavođenja. 4) Asimetrija između odraslog i deteta, koja je preslikana u analitičkoj situaciji. 5) Realizam nesvesnog koji, iako formiran iz ostataka poruke koja stiže od drugog – kompromitovan i neprevodiv deo te poruke – poprima predmetni kvalitet time što je odsečen od smisla i označavanja (Laplanš, 1987, Tesje, 2014a, Tesje, 2014b). Kao i ostali kritičari upotrebe američkog pojma intersubjektivnosti u psihoanalizi, Laplanš nerado koristi pojmove kakvi su subjekt, subjektivnost i intersubjektivnost; po njegovom mišljenju, psihoanaliza je rođena iz otkrića seksualnog nesvesnog, koje se manifestuje kao sila koja je pojedincu strana, koje je nepristupačno edukaciji ili dobroj volji i koje je nesvodivo na psihologiju potreba i motivacije. Laplanšova debata sa relacionim i konstruktivističkim pristupom u američkoj psihoanalizi odnosi se i na pitanje otuđenja: prema njegovom viđenju, odbijajući „tuđinski” karakter nesvesnog i načina na koji se nesvesne fantazije ispoljavaju, relacione škole lišile su sebe mogućnosti razmišljanja u terminima dealijenacije. Prema Laplanšovom gledištu, oni su posledično propustili priliku da objasne anticipatorni karakter psihoanalize (Laplanche 1999b,c). III. Ccc. Grin i Rusijon: kvalifikovano prihvatanje intersubjektivnosti unutar intrapsihičke/intersubjektivne dijalektike Iako intersubjektivna orijentacija SAD kao takva ima relativno malo odjeka u francuskoj psihoanalizi, britanska teorija objektnih odnosa i Britanska nezavisna grupa zadobile su značajan uticaj u francuskim psihoanalitičkim krugovima i vode integraciji koncepta intersubjektivnosti kroz ono što se uobičajeno naziva dijalektika između intrapsihičkog i intersubjektivnog (Grin, 2002) – intrapsihičkog i interpersonalnog (Rusijon, 2004). Andre Grin (2002) se obično ne poziva na intersubjektivnost kao takvu već na „ to intersubjektivno ”. (Transformisanje prideva u imenicu korišćenjem određenog člana dodaje pojmu na značaju i čini ga još apstraktnijim, više filozofskim. To je uobičajeni trend u francuskoj psihoanalizi, kao na primer: „seksualno” (fr. „le sexuel” ), „infantilno” (fr. „l’infantile” ), „stvarno” (fr. „l’actuel ”), „suprotno” (fr. „le négatif ”), „nagonsko” (fr. „le pulsionnel ”).)
149
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online