Nazad na sadržaj
Ove promene modifikuju analitičarev rad tokom seanse. Pišon-Rivije opisuje neke motivacije koje vode stvaranju veza sa drugim ljudskim bićima. To su potreba za samoodržanjem, bezbednošću, zavisnošću, za zaštitom i komunikacijom. Ovaj autor je u svoju teoriju inkorporirao ideje teoretičara koji su bili na marginama psihoanalize, od Adlera do severnoameričkih kulturalista (From, Hornaj, Salivan), kao i teoretičara iz drugih oblasti, kao što je Kurt Levin koji je uveo teoriju polja, koju će Baranžeovi kasnije razvijati. Iz ovih perspektiva, stvaranje nesvesnih i odbrambenih manifestacija razmatrano je unutar intersubjektivnog konteksta. Alehandro Avila Espada – Alejandro Ávila Espada (2013) ističe da je jedan od ključnih intersubjektivno relevantnih doprinosa Pišon-Rivijea koncept konceptualnog, referentnog i operacionog okvira (ECRO), koji integriše eksplanatornu teoriju i operacionalnu dimenziju u socijalni okvir specifičnog socijalnog konteksta. Svaki agent, svaki subjekt se pozicionira iz sopstvenog ECRO-a, koji mora da se identifikuje. Polazeći od toga, terapeut mora da prepozna ko je portparol (tj. identifikovana bolesna osoba, koja je portparol za bolest grupe ili porodice) i da analizira uloge, ideologije i bazično nerazumevanje u vezi. U isto vreme, mora da otkrije porodične tajne, mehanizme cepanja ( splitinga ), bespomoćnost i omnipotentne fantazije i bazične triangularne situacije. Dodatno, Avila Espada (2013) kaže da Pišon-Rivije nije imao direktan kontakt sa severnoameričkim interpersonalistima (Salivan) i kulturalistima (From). Ipak je razvio socijalnu teoriju koja tumači pojedinca kao proizvod njegovog odnosa sa unutrašnjim i spoljašnjim objektima. Time se on, u velikoj meri, približava Salivanu po pitanju potreba kao alternativnog koncepta nagonu i željama. On govori o tri tipa potreba: o potrebi za samoodržanjem i bezbednošću, o emotivnoj potrebi i o potrebi za ličnim i socijalnim razvojem i ispunjenjem. Prema Espadi, Pišon-Rivije vidi nesvesno kao intrapsihičko polje interpersonalne i grupne prirode, kao kvalitet psihe konstituisan serijom bihevioralnih obrazaca koje su subjekti akumulirali u odnosu sa vezama u kojima učestvuju i ulogama koje u njima imaju. Ana Pamplijega de Kiroga ( Ana Pampliega de Quiroga , 1977) tvrdi da Pišon-Rivije definiše grupu kao: „Ograničeni skup ljudi, povezanih vremenom i prostorom, artikulisan zajedničkom unutrašnjom reprezentacijom, koji se implicitno ili eksplicitno uključuju u zadatak koji predstavlja njihov cilj i koji su u međusobnoj interakciji kroz složene mehanizme prihvatanja i pripisivanja uloga. Ova povezanost potreba i njihovog zadovoljenja, temelj svakog zadatka i svakog iskustva učenja, definiše subjekte kao subjekte dela, kao aktere, i smešta ih, u zavisnosti od specifičnih zadataka, u njihovu istorijsku dimenziju, svakodnevni život i temporalnost” ( Oral Communication with Nemirovsky ). Dok su ideje Pišon-Rivijea zamagljene istovremenim širenjem klajnijanske teorije i, kasnije, primatom lakanijanske teorije, one su uticale na mišljenje mnogih istaknutih latinoameričkih analitičara, kakvu su: H. Bleher ( J. Bleger ), D. Liberman, T. Hoja ( T. Gioia ), E. Rolja ( E. Rolla ), H. Raker, S. Resnik, E. Rodrige ( E. Rodrigué ), M. i V. Baranže, S. Blejhmar, F. Uljoa ( F. Ulloa ), H. Keselman, N. Kaparos ( N Caparrós ), U. Blejhmar i E. Fiorini, kao i drugih
157
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online