Nazad na sadržaj
moguće psihološke uslove za funkcionisanje Ega; time je izvršila svoj zadatak.” (Frojd, 1937a, str. 250) Cilj je da se modifikuje Ego analizanda tako da može bolje da se nosi sa instinktivnim zahtevima, insistirajući na ekspresiji i zadovoljstvu. Metodologija postizanja uvida kroz interpretativnu rekonstrukciju i konstrukciju (Frojd, 1937b) dalje se usavršava. Višestruke uloge Ega kao inicijatora odbrana, donosioca odluka i izvršioca postupaka, onog koji sintetiše konfliktne elemente u mentalnom životu, procenitelja i pregovarača uslova sredine koji mu bivaju postavljeni, stavljaju Ego u centar analitičkog interesovanja „u tolikoj meri da je naredna faza Frojdovog psihoanalitičkog teorijskog rada postala poznata kao Ego psihologija.” (Abend, 2007, str. 1420).
III. POSTFROJDIJANSKA DEŠAVANJA U EVROPI I SEVERNOJ AMERICI
Psihoanalitičke teorije posle Frojda definiše konceptualizacija konflikta. U Velikoj Britaniji i u Sjedinjenim Državama izdvojila su se dva sukobljena puta potekla iz Frojdovog rada: Ego psihologija i objektni odnosi, plodan teorijski konflikt u psihoanalizi koji je inspirisao mnoga važna buduća dešavanja širom sveta. III. A. Uloga konflikta u razvoju: razvojni deficiti i psihoza Debata „konflikt nasuprot traumi” proširena je modelom strukturalnog deficita. U ovom slučaju, hipoteze patogenosti ne postuliraju konflikte motivisane nagonom, već rade sa konceptom apriori oslabljenog Ega (izazvanog traumatskim uticajima sredine ili predispozicijom). Srodni termini su „osnovna greška” (Balint, 1968), „rani poremećaji ličnosti” i „strukturalni Ego poremećaji” (Firstenau – Fürstenau , 1977). Zagovornici hipoteze deficita, na osnovu pretpostavke slučajnih traumatskih događaja u ranom detinjstvu – od kojih neki nisu izrazito očigledni i još češće su izazvani deficitom u responsivnosti, kontejniranju, holdingu od strane staratelja – tvrde da, nakon pojave psihoze, trauma preuzima funkciju deficita. Ovo sugeriše da su pacijenti podvrgnuti događajima, da su žrtve svojih okolnosti i da oni sami nemaju dovoljno kapaciteta da utiču na date procese. Prema tome, lečenje u tom slučaju cilja uglavnom na supstituciju i psihoedukativni uticaj. Suprotstavljajući se konceptualizaciji razvojnog konflikta, druga razmatranja pretpostavljaju da su čak i psihotični procesi izazvani intrapsihičkim konfliktima. Osnovne unutrašnje dileme, koje uveliko prevazilaze neurotični konflikt i nastaju između dve uzajamno isključujuće tendencije, dovode do procesa splitinga, desimbolizacije i konkretne akcije. U mnogim od ovih slučajeva, prijavljena je trauma u ranom detinjstvu (Kapfhamer – Kapfhammer , 2012a, 2012b). Model konflikta ne smatra da je trauma sama po sebi uzrok psihoze, već sagledava
24
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online