Nazad na sadržaj
i iskoristi. Analitičareva svesnost o ovakvom osećaju za ulogu može biti glavni trag ka dominantnom transfernom konfliktu u pacijentu. U međuvremenu, takozvani mejnstrim severnoameričke psihoanalize 50-ih i 60-ih godina, koji vodi poreklo iz Ego psihologije/strukturalne teorije, ostaje model jedne osobe (jednoosobni model) , držeći se uske definicije kontratransfera. Klasične konceptualizacije su locirale kontratransfer ’ u ’ psihu analitičara, u spektar osećanja, otpora, unutrašnjih konflikata, slepih mrlja, svesnih i nesvesnih stavova prema pacijentima, reakcija na pacijentov transfer i transfer prema pacijentima . Međutim, analitički rad Ane Frojd, sa detetom sa veoma razvijenim kliničkim situacijama koje uključuju dete i one koji o njemu brinu, uticajan u Americi, kao i analitički rad sa psihotičnim pacijentima u psihijatrijskoj ustanovi Čestnat Lodž – Chestnut Lodge (From i Frida Rajhman – Fromm , Reichmann , 1939) i sa traumatizovanim i graničnim pacijentima ( borderline pacijenti) u Meninger klinici ( Menninger , 1954), svedočili su o značajnom uticaju sredinskih faktora i objektnih odnosa na razvoj i formiranje intrapsihičkih struktura. Dok su ovakva klinička iskustva naglašavala važnost interaktivnog polja transfera–kontratransfera u analitičar/analizand situaciji (Moskovic – Moscowitz , 2014), njegova sistematična teorijska integracija se razvila tek kasnije u radu Levalda (1960, 1971, 1975). Levald je bio osoba koja menja stvari, radeći od 60-ih godina naovamo. Na početku pod snažnim uticajem Hajdegerove fenomenologije (1962), Levald bi se mogao posmatrati u vezi sa Vinikotom (1947, 1950, 1972), Eriksonom (1954), Kohutom (1977), Mičelom (1993, 1997), Aronom (1996), Hofmanom (1998) i Brombergom (1998), između ostalih, sa verzijama više ’ otvorenih sistema ’ teorije nagona i teorije objektnih odnosa. U njegovom razvojnom modelu, dečji Ego nastaje iz nukleusa uzajamne uključenosti tela i uma majke/odojčeta, gde je psiha majke u interakciji sa nediferenciranim stanjem odojčeta, u spiralnom i oscilirajućem razvoju integracija i dezintegracija, gurajući ka daljoj integraciji. Ovaj razvojni model ima implikacije za transfer i kontratransfer u smislu da se sva iskustva pojavljuju iz intersubjektivnih razmena , čak i kada je fokus na pojedincu (Levald, 1960). Priznajući važnost nalaza dobijenih iz dečje analize i analiza psihotičnih i graničnih pacijenata, gde su analitičareve reakcije pod snažnim uticajem pacijentovog nesvesnog, Levald (1971) dalje tvrdi da transfer i kontratransfer ne mogu da se posmatraju odvojeno i da i analitičar i pacijent pokazuju transferno-kontratransferne reakcije, koje su normalni sastojci analitičkog procesa . Levaldovi uvidi postaju bogat obrazac za diskusije o kontratransferu, ne samo među sve raznovrsnijom psihoanalitičkom kulturom Severne Amerike, već širom sveta. Od tada, na kontratransfer se gleda kao na neizbežan aspekt analitičke veze u kojoj su pacijent i analitičar međusobno isprepletani – jedna od dominantnih perspektiva u psihoanalizi danas. Ovo gledište ima paralele sa nekim elementima misli francuskih intersubjektivista u Francuskoj, Belgiji i u analitičkoj zajednici francuskog govornog područja u Severnoj Americi. Ponekad nazivan „Treći model”, ovaj pogled govori o tome da u ljudskom razvoju ’um dve osobe’ prethodi psihičkoj autonomiji nagona, odbrane i intrapsihičke fantazije ’jedne osobe’. U prvoj fazi
95
Made with FlippingBook - professional solution for displaying marketing and sales documents online