DOSSIER CORONA
Nu heb ik altijd wel al een goeie relatie met Guido gehad, maar de manier waarop ik ons nu toespreek, dat is niet meer normaal.
IK PRAAT WEL MET MEZELF
D e zon schijnt. Daar moet je blij om zijn. Het enige jammere is dat je er alleenmaar binnen van kunt genieten. Mijn lockdown is nu al meer dan een maand bezig. En de natuur speelt zo haar trucjes. Ik weet nog dat ik in de weken voor de eenzame opsluiting stilaan wanhopig werd. Regen, regen, regen. Mijn oude Saab hing er helemaal zompig bij. Oude ‘soft tops’ zijn niet meer bestand tegen zoveel hemelge- weld. Alles meurde , en rook naar vochtige kelder en champignons. Elk jaar opnieuw kijk ik uit naar die eerste dag dat ik die top naar beneden kan halen. Dertien graden buitentemperatuur en ik ga ervoor. Be- halve nu dus. Ik kan ernaar kijken, dat wel. Mijn schrijftafel staat naar de
en zich gedragen eens de ongenadige plensbuien weer neerdalen op de mensheid. Het is ook leuk voor de sportbeoefenaar in mij. Ik ga dagelijks etsen of lopen. Soms doe ik bei- de. De illusie ommijn trotse atletenlichaam terug te krijgen heb ik niet, maar ’t is jn om een uurtje buiten te zijn. Ook daar is er veel voorkomend- heid te merken. Joggers die in brede bochten om elkaar heen walsen, en hun tempo aanpassen. Het competitieve is er wat uit, en daar kun je al- leen maar blij om zijn. Idem zo voor het etsen. Het is grappig om te zien dat zo’n wielertoerist dan toch even een papieren tissue bovenhaalt omwat uimvocht op te vangen. Maar ik kan het wel… smaken?
Maar over smaken gesproken, hebt u dat ook dat u ineens veel meer kookt, eet en drinkt? Uit verveling, uit inspi-
straatkant georiënteerd, en de auto staat mooi te glanzen in de voorjaarszon. Alleen kij- ken, maar niet mee rijden. Ik heb geen essentiële verplaatsingen. Al mijn werk is opgeschort. Zo simpel is dat. Wat overblijft, kan ik
ratie, om opnieuw din- gen uit te proberen in de keuken. Ik begin stilaan een expert te worden in het verwerken van rest- jes. Ik ga maar één keer per week naar de super- markt, en met wat ik dan in huis haal, moet ik het redden. En op het einde van die week wordt het echte fusi- on. En feliciteer ik mezelf! Meestal met wijn die thuis geleverd wordt, in
vanachter de pc wel bol- werken. Ik moet wel zeg- gen dat mijn appartement er kraak jn bij ligt. Geen stofje, geen vlekje, de was is Kondo-ge- wijs allemaal verwerkt, de kasten zijn uitgekuist, glazen gesorteerd en
angstaanjagend grote hoeveelheden. Dat is voor mij het meest verontrustende van die hele Covid-affaire. Je spendeert enorm veel tijd met jezelf. Nu heb ik altijd wel al een goeie relatie met Guido gehad, maar de manier waarop ik ons nu toespreek, van commentaar voorzie en luidop mijn bedenkingen over ons gedrag ventileer, dat is niet meer normaal. Ik praat quasi constant tegen de persoon die ik niet kan ontlopen, mezelf. Van social distancing naar ego distancing?
zelfs de bestekmandjes geordend, nadat ik alle bat- terijen op grootte had gesorteerd en de balpennen gecontroleerd. Maar dat weer dus. Staalblauwe hemel. Goed voor de mensen die in lange, angstige rijen voor de slager en de bakker staan. Het doet mij denken aan de absurde lms van Jacques Tati. Godzijdank zien de mensen er de humor van in. Er worden meer praatjes geslagen dan vroeger. Zo lief is de natuur dan weer wel. Ik ben benieuwd hoe die wachtrij-
Guido Everaert
Levensgenieter
pur sang.
32
VAB MAGAZINE
Made with FlippingBook - Online catalogs