Maud Vanhauwaert is een gevierde dichteres en performancekunstenares. Speciaal voor ‘Klank’, het nieuwe jaarthema van vtbKultuur, schreef ze een bijzonder gedicht. Bijzonder, want “een staalkaart van de stilte. Ook stilte is vol van klank.”
“P oëzie heeft voor mij een heel nauwe band met klank. Dat merk ik goed als ik aan het schrijven ben. Ik heb namelijk de gewoonte om wat ik schrijf hardop voor te lezen. Je merkt dan heel snel of een zin ‘zingt’ of niet. Al klinkt het mis- schien wat vreemd, maar je kunt elke zin afzonderlijk ook als een melodielijn beschouwen, een melodielijn die moet kloppen. Dat hoeft niet altijd harmonisch of welluidend te zijn. Integendeel zelfs, soms moet het wat schuren en bijten. Het moment waarop ik de tek- sten loslaat op een publiek is ook altijd heel bijzonder. Aan de interactie merk je heel snel of een zin klopt of ‘valt’. Toch zou ik me zeker geen muzikante dur- ven te noemen. Al heb ik een paar jaar terug met twee muzikanten de productie ‘We zitten in het ritme’ ge- maakt, waarin ik zing en muzikaliteit een belangrijke rol speelt. Een productie als deze – met cd trouwens en nog te beluisteren via het streamingplatform Spo- tify – is niet toevallig: ik zoek in mijn poëzie graag de grenzen op. Als stadsdichter van Antwerpen heb ik de voorbije twee jaar voortdurend samengewerkt met mensen die andere metiers beheersen, zoals mu- zikanten, houtbewerkers, graci en fotografen. Poëzie is voor mij een vonkend huwelijk tussen inhoud en vorm. Door de samenwerkingen met anderen probeer ik mijn poëzie elke keer opnieuw te deniëren.”
het dichterschap desacraliseren en de dichter van zijn pedestal trekken. Het publiek ziet hem of haar vaak als een verheven persoon, onbereikbaar in een ivoren to- ren. Daardoor ontstaat er afstand tussen de dichter en het publiek, waardoor hij of zij uiteindelijk ook maar in zijn eigen wereld blijft zitten. Ik zie graag elk ge- dicht als een uitgestoken hand, als een oprechte vraag naar ontmoeting. Ik denk dat we allemaal wel op zoek zijn naar wezenlijke en eerlijke ontmoetingen. Poëzie biedt, paradoxaal genoeg, vaak via de omweg van de metaforiek, een shortcut naar zo’n ervaring. En is het niet veelzeggend dat we op de grote momenten in het leven – een geboorte, een overlijden en huwelijk – ons beroepen op de poëzie?” > maudvanhauwaert.be
Er is de ruisende stilte tussen eeuwenoude bomen verscheurd in nevels Er is de kille stilte aan een tafel die met messen wordt gesneden
“Je kunt elke zin afzonderlijk als een
De gezwollen stilte voor een overdonderend applaus waarin de laatste noot nog trilt De tikkende stilte van leidingen in het huis waar je weer alleen bent na een pijnlijk vertrek
De gedragen stilte van een minuut op een plein de gedachten die bij slachtoffers zijn Er is de opgelegde stilte in een studiezaal, die voortdurend onder spanning staat
melodielijn beschouwen, een melodielijn die moet kloppen.”
En er is de volbrachte stilte van ons op dit bankje terwijl de verte het overneemt
Uitgestoken hand “Poëzie is een literaire vorm die erg dankbaar is: je kunt praktisch overal en op elk moment een bundel openslaan of een gedicht op Instagram of Facebook le- zen. Poëzie is altijd instapklaar: als je aan het wachten bent op je bus, terwijl de kofe pruttelt… Ideaal in deze drukke en rusteloze tijd. Voor mij persoonlijk is het de beste opstap naar een verbeeldingswereld. Ik kan wild enthousiast worden van poëzie, in die mate zelfs dat ik er soms van overloop. (lacht) Tegelijk wil ik ook graag
en alles is gezegd
Speciaal voor vtbKultuur schreef Maud Vanhauwaert dit gedicht rond de klank van stilte. Scan de QR-code en luister hoe ze het voordraagt.
65
JANUARI-FEBRUARI 2021 VTBKULTUUR
Made with FlippingBook - Online catalogs