eg tårene pressa på, så det måtte eg bita i meg. Sykkelcomputeren talte sakte men sikkert nye kilometrar. Tempoet steig inn mot Lillehammer. Mat? Utsikter til mat, drikke, omsorg og litt kvile gav ny inspirasjon – heilt til me var på veg ut av byen. Sigurd spurde ein annan syklist kvar matstasjonen var, men han vart så forskremd at han sykla utafor vegen. Me gav opp og fann ein plass å venta på følgjebilen – som kom med hamburgerar og alt me måtte ønska. Favorittane, som starta morgonen etter oss, fór forbi med politieskorte. Andre syklistar spurde kor matstasjonen var. Glade for at me hadde følgjebil kunne me fortelja at matstasjonen hadde dei sykla forbi. Etter pausen vart me einige om å forsetja saman til neste matstasjon. Det gjaldt å setja seg korte mål. Frå Lillehammar hadde Kenneth og Ståle starta. No skulle me byrja på same etappe – etter 360 kilometrar. 190 km igjen. Slutten i sikte. Forholdet til distansar endra seg. Eg mistenkjer at eg av og til blanda kilometrar og mil. 24 timar Mellom Lillehammer og Hamar kom nye ned- turar. Alt gjorde vondt. Skuldre, hender, fing- rar, kne, rygg, auge, hovud, bakende, alt! Men buabuane drog meg med fram mot Hamar. Ved eit høve, rett før der me forventa at mat- stasjonen skulle vera, tok me ein pause ved eit busstopp og snakka med
gjekk greitt. Berre 480 km igjen no. Me var i gong og sterke i trua. Etter neste matstasjon byrja klatringa mot høgste punktet. Kom me oss dit ville mykje vera gjort. Mot oppdal Gruppekonstellasjonane varierte oppover fjella. Me passerte folk, dei passerte oss, og me sykla saman med dei. Det er noko rart som skjer når ein kjem fremst – ein vil jo ikkje at dei andre skal tenkja at ein drar for treigt! Eg og Sigurd sleit fælt med å halda igjen medan Håkon og Birger klarte fint å halda roen. Fleire gongar tok me oss i å dra for hardt på, men det var alltid motiverande å passera andre. Etter 100 km på sykkel nådde me matstasjonen på Oppdal. Her fekk eg igjen for å ha ete for mykje. Både doen og dokøen bar preg av mange skitne og slitne syklistar. Irriterande er det óg at det inste plagget for ein syklist er ei bukse som går over skuldrene. På sykkelen er det lite som er viktigare enn kroppslege funksjonar. 440 km igjen. Veret var surt og kaldt. Regnet me hadde håpa å sleppa, hadde følgd oss lenge nok no. Over toppen – 1100 m.o.h. Stigninga mot høgste punktet var som venta særs tung. Kreftene ebba ut, og meir for- nuftige syklistar tok oss att. Motiverande var det likevel at snart kom toppen, og då vart det lettare. Derfra var det mest berre flatt fjell fram mot Dombås. Sjeldan har vonbrotet vore større enn då me kom over toppen for å oppdaga at motvinden var verre enn stig- ninga i forkant. Sigurd forsynte oss med salttablettar, smertestillande og krampeføre- byggjande. Men framover gjekk det, og litt om litt var me endeleg framme på Dombås. 190 km ferdigsykla, og nedoverbakkane venta. På Dombås fekk me mat og omsorg frå føl- gjebilen. Torhild hadde allereie to av sine med, så Astrid tok på seg å passa på meg. Tidsmessig låg me an til 22 timar. Då ville me få tid til ei lita feiring saman med dei to som skulle starta frå Lillehammer. Lillehammer neste Frå Dombås starta den mest uendelege rek- kja nedoverbakkar me nokon gong hadde sy- kla. Første bakken må ha vore minst 30 km samanhengane. Likevel var det tungt, og køyret byrja å slita på meg. Høgre kneet hadde verka ei god stund no, og eg hadde kompensert med å auka trykket på det
Artikkelforfatteren ruller i mål med et stort smil.
venstre. Etter kvart byrja det og å verka. Me fekk mykje drahjelp frå store lag som pas- serte oss, men diverre var eg ikkje sterk nok
til å halda følgje med dei. Eg lekte konstant med tanken på å la dei andre fara sin eigen sjø. Etter kvart som nedoverbakkane tok slutt, tok både motet og kreftene slutt. Saman med ei gruppe frå Buakrinsen, fekk eg smaka litt på samhaldet dei er så kjende for. Dei nekta å sykla ifrå meg! Alt gjorde for
“Kjensla av å passeramål- streken kan berre skildrast som fantastisk. Ikkje har me bidrege til noko nyttig, ingenting har me tent, ikkje er me sikre på omdette var sunt! “
nokre flotte damer. Tempoet me sette av garde i for å imponera dei, haldt fram til me atter ein gong skjøna at me ikkje hadde funne matstasjonen. Takk og lov for følgjebilen! Svens-
vondt til at eg klarte å pressa meg meir. Eg sykla så seint at syklane nesten stoppa. Etter mange mil og timar på sykkelsetet uten søvn måtte Sigurd rista på hovudet for ikkje å sovna. Håkon sykla att og fram mel- lom meg og dei andre. Plutseleg var Lillehammer innan rekkevidde. Me vart einige om å sykla saman dit og sjå korleis stoda var då. Eg prøvde å seia at alt var så vondt at eg mest ville grina, men då kjende
kane som kom etter oss, var ikkje like blide. Etter pausen hamna me i ein stabil gjeng med planar om å koma i mål på under 24 timar. 24 timar var lengre enn me i forkant hadde håpa på, men no vart det eit stort mål å klara rittet på under eit døger. No var me nære støttespelarar med heilt ukjende. Alle hadde vondt, men me oppmuntra og drog kvarandre med som om me var gamle kjenn- ingar. Han eine kunne ikkje sitja.
STYRKEPRØVEN
86 GRUPPETTO # 4
Made with FlippingBook. PDF to flipbook with ease