Thermo Scientific, verandert er iets bij Willy. Hij reageert wat gefrustreerd en Peter en Robert gaan het gesprek aan. ‘Pa, misschien is dit het moment dat wij het van je overnemen.’ Op 21 december 2001 worden de aktes ondertekend, drie dagen later slaat het noodlot toe. Peter: ‘Op de 24e kreeg hij een hersenbloeding en sindsdien is die ouwe nooit meer echt die ouwe geweest. Hij begon te sukkelen met zijn gezond- heid. Op 27 maart 2007 overleed hij.’ Automatisch trekken mijn ogen richting de foto van Willy. Kippenvel all over. Dan schraapt Kees zijn keel. Zijn ogen zijn vochtig: ‘Jongens, Willy’s verhaal is het verhaal van mijn vader Cor. Hij overleed op 25 januari 1998 kort nadat ik de zaak had overgenomen. Ook hij had daar zó mee gezeten… het werd hem fataal…’
Vooral als ik in de auto zit. Dat brengt me rust. Ik heb van hem geleerd dat je altijd goed moet zijn met je concurrenten.’ ‘Ik heb echt alles van hem gekopieerd en de din- gen die beter kónden, wil ik ook echt beter dóen’, zegt Robert in alle eerlijkheid en volgens de Amerikaanse president Thomas Jefferson is eerlijkheid het eerste hoofdstuk in het boek der wijsheid. In datzelfde boek zijn we intussen jaren verder… sinds 2009 is Poly Temp gevestigd in het huidige pand aan de Marne 211, is het personeelsbestand
verdubbeld van 12 naar 24 en is de hoeveelheid aan laboratorium gerelateerde koelingsproduc- ten niet meer te tellen. Sinds 2016 hebben beide broers hun zinnen gezet op de Nederlandse markt als tweede tak naast de export business – een beslissing die uiterst succesvol is gebleken. Moeder Jos wordt nog altijd netjes op de hoogte gehouden. ‘Als ik haar bel, vraagt ze altijd als eerst hoe het op de zaak gaat’, zegt Peter, waaraan zijn broer toevoegt:
valt. Dat geldt trouwens ook voor alle werk- nemers en oud-werknemers. Iedereen krijgt ieder jaar een kerstpakket en minimaal één keer per jaar bezoeken we de gepensioneerden persoonlijk. Acht mensen die nu nog voor ons werken, zijn ooit door Willy aangenomen.’ ‘Part of your team’, is ons motto, ‘en wij zijn oprecht trots dat wij dus ook een deel van het team van Van Steensel mogen uitmaken.’ Op donderdag 7 juli was het in Bolsward 22 graden, maar kippenvel doet niet aan temperaturen.
‘We betrekken haar overal bij als er iets te vieren
‘Ach ja… Willy en Cor…’
Terwijl Peter en Robert tot in het detail beschrijven hoe hun pa, die ouwe, is begonnen aan de oude eettafel op zolder, bekijk ik met meer dan een half oog de foto van Willy die op de stoel naast Kees staat. Ik begrijp dat de foto rondom het oprichtingsjaar is gemaakt. Willy heeft een James Last-achtige look, typisch jaren tachtig: keurige scheiding, snor met ring- baardje, colbert, overhemd, stropdas. Alsof de fotograaf hem moest overtuigen, glimlacht Willy aarzelend. Hij kijkt vriendelijk, maar ook ver- moeid. Willy’s zoons noemen hem constant die ouwe, maar het klinkt verre van respectloos. Integendeel.
Het gezin verhuist naar Sneek als Willy en Jos tijdens een vakantie merken dat de huizen- prijzen in Friesland aanzienlijk lager liggen. De business groeit en daarmee ook de rommel thuis. De administratie puilt uit, de zolderkamer volstaat niet langer, een stuk van de huiskamer moet eraan geloven. Om de producten uit de eerste container uit de VS te kunnen opslaan wordt een loods in Bolsward gevonden waar niet veel later ook het belendende kantoortje beschikbaar komt. ‘Robert en ik moesten van onze pa minimaal een half jaar bij Revco, de fabriek in Asheville in North Carolina werken. Daar hebben we echt het vak geleerd. We stonden er echt aan de productielijn. Ook al had ik net verkering met mijn huidige vrouw, toch ging ik in 1987. Robert ging twee jaar later. We zijn nu 35 jaar verder en nog altijd komen we er veel en graag. Asheville is onze tweede thuis geworden.’ Door de jaren heen legt Peter zich meer toe op de techniek en bekommert Robert zich meer om de sales en marketing. Als Revco eind jaren ’90 onderdeel wordt van het overkoepelende
Begin jaren negentig zoekt Willy een deskundige partner in verzekeringen. Via zijn accountant Deloitte & Touche wordt Cor van Steensel getipt. Willy en Cor, twee karakters met een enorme uitstraling, blijken meteen een klik te hebben. Om en om halen Peter, Robert en Kees herinneringen op:
‘Ze praatten altijd over vissen.’
‘Op een gegeven moment werd er een doos bezorgd. Afzender Van Steensel Assurantiën. Zit er een vismolentje in van het merk Shake- speare. Er zat een briefje bij. “Voor als we samen gaan vissen”, had Cor erbij geschreven. Zo ver mocht het helaas nooit komen, maar dat vis- molentje heeft tot aan de dood van die ouwe op de vensterbank achter zijn bureau gelegen…’ Zoals de geest van Cor nog altijd waart over het doen en laten van Kees, zo blijft Willy’s aan- wezigheid niet beperkt tot de foto op de stoel. Peter:
De geest van Willy is haast letterlijk voelbaar.
‘In 1984 zijn Peter en ik bij die ouwe gaan werken’, vervolgt Robert de familiegeschiedenis, ‘in die tijd heerste veel werkloosheid en Peter en ik waren geen schooltypes. Ik was 15 en Peter 18. We zeiden dus meteen ja. Streng was hij niet nee, maar hij was wel het type “een man een man, een woord een woord”. En je moest op tijd komen. Altijd ja…’
‘Ik ben soms nog wel in gesprek met hem.
112
113
Made with FlippingBook flipbook maker