Etappe 40, Onze Zaak
Onze z k is Onze Zaak “De emoties van onze medewerkers zijn zó puur!”
‘Wij komen voor Sybilla.’
‘Dat is Idris’, verklaart Sybilla Rijkers even later in de kantine, ‘een schat. Hij kan alleen niet horen of praten. Maar een gouden gozer. Hij ontvangt hier ook vrachtwagenchauffeurs die spullen komen afleveren. Soms wordt er nog wel eens palletje afgeleverd die helemaal niet voor ons blijkt te zijn, maar dat mag de pret niet drukken toch?’ Voor ons zit Sybilla Rijkers, directeur en opricht- ster van Onze Zaak. Een hart van goud, zo zal al snel blijken. Laat het gevecht tegen de tranen maar beginnen. ‘Ik had dat al op mijn twaalfde. Het was 1984 en we stonden op Camping Beans-Hill in Vierhouten. Er stond een meisje met downsyndroom op die camping en ik voelde me meteen aangetrokken tot haar. Gek hè? Ik wilde haar gewoon op sleeptouw nemen. Ik heb er zelf ook geen woorden voor. “Iedere deadline van onze klanten nemen wij bloedserieus.”
vrienden en medewerkers) kan de passie voor haar nobele werk niet onder woorden brengen, misschien uit angst dat dan de magie ver- dwenen is. In sappig en onvervalst Rotterdams vervolgt ze haar verhaal: ‘Ik kom uit een sociale familie uit Kralingen. Mijn wijlen vader was de eerste mannelijke begeleider op een peuterspeelzaal in Nederland. Toch een vrouwenwereldje hè? En mijn moeder Yvonne is ook een van de begeleidsters hier bij Onze Zaak. Door het contact met het meisje met het syndroom van down op de camping wist ik: dit wil ik. Ik ging naar de mavo en was vastbesloten om daarna het MDGO, het Middelbaar Dienst- verlenings- en Gezondheidszorg Onderwijs, te doen. Alleen had ik door examenvrees moeite om mijn mavodiploma te halen. Maar omdat ik zó gedreven was om de gehandicaptenzorg in te gaan, lieten zij mij bij wijze van grote uitzon- dering tóch toe op het MDGO. In de avonduren haalde ik alsnog mijn mavodiploma, want dat was een voorwaarde voor mijn toelating. Tot de dag van vandaag ben ik het Albeda College dankbaar voor hun begrip en medewerking.’ Op het MDGO kan Sybilla kiezen tussen de culturele en de zogenaamde agogische richting. Voor “Syb” is het duidelijk dat het de laatste wordt: de opvoedkundige c.q. welzijnskundige kant. Een korte stage op een kinderdagverblijf sterkt haar in haar overtuiging dat deze “doel- groep” haar minder ligt. ‘Ik werd er gek van hahaha. Kijk van kinderen mag je een bepaald gedrag verwachten toch? Dat ligt bij mensen met een beperking nét effies wat anders natuurlijk…’
‘Naar boven’, gebaart de zwijgende man met de zonnebril zelfverzekerd. Hij draagt een donker- blauwe bodywarmer van Onze Zaak. Voor het woord Zaak staat een roze hart. Kees en ik lopen naar boven. Buiten de drie aan het plafond bungelende boksballen is de ruimte leeg. Aan de rand van de sportmat staan twee stoeltjes. Tegen de houten wand staan rijen opbergkluisjes met naametiketten: Idris, Razia, Nani, Sandra, Abdul, Bottan en Pooja.
‘Hallo?’, roept Kees in de verlaten sportruimte. Zijn stem galmt.
Iemand beneden reageert. Het is een jonge vrouw. Ze draagt ook een bodywarmer van Onze Zaak. Ze gebaart dat we naar beneden moeten komen. We komen uit in een hal die gescheiden wordt door de trap die wij zojuist namen. Achter de trap staan kartonnen dozen opeengestapeld. Links en rechts zijn mensen aan lange tafels aan het werk. ‘Hallo!’, klinkt het van ergens achter een doos. De medewerkers pakken zwarte tasjes in of uit. ‘Kom zo…’, fluistert een dame naar ons, terwijl ze met haar ogen wijst op haar mobieltje dat ze te- gen haar oor gehouden heeft, ‘…nog effe in gesprek…’. Ook zij draagt eenzelfde bodywarmer. Voordat Kees en ik ons echt goed hebben kunnen oriënteren, komt de zelfverzekerde man met de zonnebril weer op ons afgelopen. Dit keer gebaart hij naar fotograaf Peter. Hij wil op de foto met Kees en wuift mij weg. Na de foto volgt hetzelfde ritueel, alleen nu wordt Kees vriendelijk doch resoluut verzocht te wieberen.
Maar dat gevoel wás er gewoon ineens.’
De mooiste mensen van deze wereld zien hun prachtige werk als een natuurlijk gegeven. Pas wanneer iets níet vanzelfsprekend is, ga je er- over nadenken, zo beweerde cabaretier Hans Teeuwen ooit en het klopt. Nadenken is goed, maar vanwaar onze behoefte om altijd alles te willen verklaren? Sybilla (“Syb” voor familie,
Etappe 40
Rotterdam-Rotterdam | 7 februari 2023
Start
Prins Pieter Christiaanstraat 61, Rotterdam | Van Steensel Assurantiën
Finishplaats
Caïrostraat 65, Rotterdam| Onze Zaak
Het gesprek wordt onderbroken door een jonge medewerkster die met haar hoofd tussen de
Etappewinnaar Sybilla Rijkers
166
167
Made with FlippingBook flipbook maker