deur beleefd vraagt of ze in de kantine mag komen. ‘Tuurlijk schat’, antwoordt Syb. Onder- tussen vraagt Idris niet of we koffie willen, we kríjgen koffie! Had Syb tijdens haar school- carrière maar een béétje het zelfvertrouwen van Idris gehad. ‘In juni 1993 had ik eenmaal al mijn diploma’s en kwam ik te werken bij de Stichting Pameijer. Ze begonnen in samenwerking met Multibedrijven, de voormalige sociale werkplaatsen, een nieuw grootschalig werkproject dat werk verschafte aan honderd mensen met een beperking. Ik begon er als assistent, werd begeleidster, coördinerend begeleidster en vervangend teamleider. Ik heb er zestien jaar gewerkt en veel geleerd.’ In 2008 begint Sybilla onder de niet echt lekker- bekkende naam De Grafische Nabewerking Rotterdam voor zichzelf. Het adjectief grafisch impliceert al dat de opdrachtgevers vooral in de drukkerijhoek gezocht moeten worden. Een van de opdrachtgevers is de in Thailand werkzame Elike. Ze zoekt in Nederland een bedrijf dat de onder haar beheer de handgemaakte shawls kan inpakken. Er ontstaat een bijzondere vriend- schap tussen de twee. ‘Elike heeft me echt uit de brand geholpen toen ik mijn hoofd amper boven water kon houden. Ik had al anderhalf jaar geen salaris gehad, was echt alleen maar bezig met de begeleiding van onze medewerkers. Daar kwamen twee crises overheen…. Elike is bijzonder intelligent, finan- cieelbedrijfskundig onderlegd en ze is heel sociaal. Ze heeft ervoor gezorgd dat mijn eenmanszaak eerst een vof werd en vervolgens een bv. In 2016 werd het dus Onze Zaak, bekt gewoon beter.’ De realiteit van vandaag (dinsdag 7 februari 2023, schafttijd) krijgt steeds meer waarde en betekenis, naarmate Sybilla haar verhaal vertelt. Tot het diepste van haar genen is zij betrokken bij haar medewerkers die zij op een volkomen normale manier aanspreekt. Ze praat ook door als medewerker Nani haar linkerwang komt voorzien van enkele kleddernatte zoenen. Hij houdt Sybs hand vast en legt zijn hoofd tegen de
schouder van Syb. ‘Kom maar schat’, knipoogt Sybs moeder Yvonne die Nani terug naar zijn tafel brengt. Ondertussen schenkt Idris nog maar eens ongevraagd koffie bij. Onze blaas staat op klappen, maar Sybs verhaal verdient voorrang: ‘Hoe ik het volhoud? Moet je die koppies nou toch eens zien! Iedere dag zijn ze blij, iedere dag wíllen ze per se werken. Ik had in 2022 slechts vijf dagen zonder werk. Dan balen ze echt, want ze willen geprikkeld en uitgedaagd worden. Nou op zo’n dag gaan we maar naar Blijdorp of naar de Ikea. Gehaktballetjes eten hahaha. Ja je moet toch wat?’ Sybilla is trots op haar bedrijf, trots op haar medewerkers, maar benadrukt ook dat er serieus en uiterst professioneel gewerkt wordt. De deadlines en kwaliteit van het (voornamelijk inpak)werk wordt te allen tijde bewaakt door de eindcontrole van Sybilla en haar team bege- leiders. Dit kan Kees beamen, verwijzend naar Etappe 5 van deze bijzondere reis: ‘Onze Botsografen werden door Onze Zaak in- gepakt. We hadden die klus eerst toevertrouwd aan buurtkinderen die er een extra centje mee konden verdienen. Maar ze hadden na één dag al wat anders te doen… zo gaat dat. Bij Onze Zaak was het snel voor elkaar. Netjes, zorgvuldig en helemaal op tijd!’ ‘Ze zijn altijd vrolijk’, sluit Sybilla aan, ‘ze mogen zijn wie ze zijn. Iedere dag is hier een feessie. We hebben ze hier op ieder niveau… ze hebben echt eer van hun werk. En die deadlines? Die nemen ze bloedserieus! Zo hebben we hier Ersan werken. Ersan is blind, dus kan hij alleen maar afgaan op wat hij hoort. Buldert ie ineens door de werkruimte “SYB, IK HOOR DAT ER WEER EEN DEADLIJNTJE IS VANDAAG? NOU DAN MOETEN WE HARDER WERKEN JONGENS, ANDERS KRIJGEN WE GEEN GELD!” Hahaha, dan lig ik dus helemaal in een deuk. Mooi toch?’ Het is simpel: net zoals onze tranen onze tranen zijn, is ons leven ons leven en is Onze Zaak onze zaak.
168
169
Made with FlippingBook flipbook maker