Gebr. Kalkman BV: Een familiebedrijf pur sang “Wat goed is, laten we gewoon goed.”
Etappe 41, Kalkman
Stuurpomp. Distributieriemen. Tandwiel keer- ringen. Stuurolie. Krukassen. Voorassen. Achterassen. De vaktermen vliegen meteen als warme brood- jes over de tafel. Zet ze onder elkaar en je hebt zomaar een gedicht, ware het niet dat de poëzie aan de vergadertafel van het Capelse familie- bedrijf Gebroeders Kalkman B.V. plaats moet maken voor de realiteit van de dag. Directeur Pleun Jan Kalkman is van meet af aan in een serieus gesprek gewikkeld met Bianca de Breij en (dienstdoend fotograaf) Peter Dane van Van Steensel. Gasveren. Kogelgewrichten. Luchtfilters. Opvoer - pompen. Koppelingsschijven. Druklagers. Chas- sisbalken. Peter en Bianca knikken driftig. Ze zijn ter zake kundig. Het biedt mij de mogelijkheid om mijn ogen ondertussen de kost te geven: alles in het pand van vervoersbedrijf Gebr. Kalkman ademt roodzwarte nostalgie uit en nostalgie staat gelijk aan onvervalst vakmanschap. ‘Mijn ouders Gert en Lenie Kalkman begonnen dit bedrijf in 1970’, zo opent Pleun Jan het bal, ‘toen kochten zij de eerste vrachtwagen, een Terberg SF1300. Die auto staat nog altijd als glad in lood gegraveerd in het raam hiernaast. Ik was toen drie jaar. In 1973 voegde mijn oom Dip zich bij het bedrijf. Ik herinner mij niet anders dan dat er bij ons zes dagen per week werd gesleuteld aan vracht- auto’s, kranen en vorkheftrucks. Het bedrijf was feitelijk een voortzetting van het werk van onze opa die zich vanaf de jaren dertig al bezighield met onder meer transporten en sloopwerken.
Hij sloot ooit een onderhoudscontract af met Unilever in Vlaardingen en dat werd later een van de belangrijkste opdrachtgevers voor het bedrijf van mijn vader.’ Pleun Jan pakt zijn zwaargehavende mobieltje erbij (“die durf ik niet weg te doen, da’lijk ben ik al mijn foto’s kwijt!”) en laat vol trots een foto van de roemruchte allereerste Terberg SF1300 zien. Daarna volgt een zwart-witfoto uit 1979 van de gesloopte Maasbruggen (“wij deden de afvoer van alle op- en afritten”) en vervolgens een schitterende foto uit 1982 waarop Pleun Jan met broer Arie op een tractor prijken. Precies op dat moment komt broer Arie binnen- gelopen. Hij draagt een overall waarvan de oor- spronkelijke kleur niet te achterhalen valt. Laten we het houden op een soort van blauwgrijs. Er zitten verfspetters in zijn haar en oliesporen sieren zijn gezicht en handen. ‘Arie, aange- naam!’, zegt hij met een brede glimlach, ‘en sorry voor mijn vieze handen!’ Zonder dat vader Gert ooit iets heeft gepusht, weten zijn zoons Pleun Jan en Arie op jonge leef- tijd al direct: dit willen wij ook. Hun wereld zal voor eeuwig bestaan uit grondverzetmachines, mobiele kranen, rupskranen, kiepers en puin-/ milieuafzetbakken. ‘Dit vak moet uit je hart komen’, zegt Pleun Jan die, zonder dit te beseffen, zijn gedicht voortzet als hij spreekt over sorteergrijpers, sloop- hamers, kantelstukken, verlengarmen en lepel- sets. Op zijn zestiende heeft Pleun Jan de mavo voltooid – daarna treedt hij fulltime in dienst bij zijn vader. Tot aan zijn dertigste (we schrijven 1997) werkt hij zich overdag de blubber en vult hij menig avonduur met avondstudies.
Hierin is Pleun Jan niet de enige, want Arie Kalk- man bewandelde hetzelfde pad. Alle benodigde ondernemers- en vakbekwaamheidsdiploma’s op het gebied van transport, milieuwetgeving, administratie, techniek en veiligheid worden gehaald. De wereld verandert en de gebroeders Kalkman veranderen mee. Trouwen, studeren, kinderen opvoeden en ondertussen maakt werken plaats voor keihard werken, precies hoe het hen is geleerd door vader Gert, zo vertelt Pleun Jan die na een korte adempauze een verdrietige wending aan hun levensverhaal geeft: ‘In juli 2013 moest onze vader acuut naar het ziekenhuis, hij had een infectie opgelopen. Hij had al eerder drie hartinfarcten gehad waar- door zijn hartcapaciteit nog maar 30% was. Die lift hier naast de trap hadden we ook voor hem laten maken. Hij werd al wat stiller, want die man kón me toch een partij bulderen als iets niet goed liep…’ De eigengereide Gert Kalkman wordt tot ieders verbazing niet opgenomen in het Erasmus MC, maar in het Capelse IJsselland Ziekenhuis. Uit- eindelijk wordt hij met spoed opgenomen in het Catherina Ziekenhuis in Eindhoven. “Ik ben thuis op je verjaardag hoor”, zegt Gert tegen zijn vrouw Lenie. Pleun Jan en Arie duiken de rollercoaster die “leven” heet in en rijden -met hun zussen- af en aan naar Eindhoven. De toestand wordt dermate kritiek dat ook de kleinkinderen in de gelegenheid worden gesteld om afscheid te nemen van hun illustere opa. Op zondag 14 juli sterft Gert Kalkman om half drie in de vroege ochtend in het ziekenhuis.
Etappe 41
Rotterdam-Capelle aan den IJssel| 9 februari 2023
Start
Prins Pieter Christiaanstraat 61, Rotterdam | Van Steensel Assurantiën
Finishplaats
Bermweg 552, Capelle aan den IJssel | Gebr. Kalkman B.V.
Etappewinnaars Pleun Jan en Arie Kalkman
170
171
Made with FlippingBook flipbook maker