“Onze kwetsbaarheid maakt ons verhaal geloofwaardiger.” Bewustwording heeft tijd nodig. Er moet een way of life mentaliteit gecreëerd worden. Het laatste restje twijfel, voor zover aanwezig, wordt tijdens een vakantie in 2012 naar Antartica weg- genomen. De naakte confrontatie met de kwets- baarheid van de natuur komt binnen bij Jos, die er met eigen ogen ervaart dat de natuur een beperkte houdbaarheidsdatum heeft. Het roer móet om. Teruggekomen in Nederland weet hij één ding: er is geen weg meer terug. Zo maken we heel bewuste keuzes in welke bedrijven, bedrijfstakken, organisaties en instel- lingen wij beleggen. Maatschappelijk verant- woord ondernemerschap en duurzaamheids- plannen moeten in woorden en daden kunnen worden aangetoond. Om geloofwaardig te kunnen zijn, begin je altijd bij jezelf. Zo is ons eigen pand hier in Utrecht volledig energieneu- traal. Alle medewerkers, inclusief directie, rijden in elektrische auto’s en bovendien wordt iedere nieuwe werknemer op dit onderdeel stevig aan de tand gevoeld. Wij geloven in diversiteit, inclu- siviteit en duurzaamheid. Dat zijn nu modebe- grippen geworden, en dat is an sich een prima ontwikkeling, maar ik mag wel stellen dat a.s.r. een leidende rol hierin heeft gespeeld. Of we trendsetter zijn geweest, laat ik graag aan ande- ren over.’ ‘Het begint met kleine succesjes. Het begin van dat proces omschrijf ik vaak als een guerilla. Ik zocht drie mensen om mij heen die ik kon ver- trouwen. Dat waren de keukentafelgesprekken. Ik kon bogen op mijn MKB-opvoeding en ging te- rug naar de kern. Mijn vader vroeg zich ook altijd af: wat vindt de klant hiervan. Wat zouden de buren hiervan vinden. Simpel, open en vooral uit- legbaar. Ik zeg steeds tegen de mensen hier, als ik iets niet in een paar zinnen kan uitleggen in Nieuwsuur dan moet ik het niet doen hahaha…’
Want of je je nu in de amicale sfeer van zijn pand aan de Prins Pieter Christiaanstraat in Rotterdam begeeft of in het hoofdkantoor van a.s.r. verzekeringen in Utrecht: de mouwen moeten worden opgestroopt!
Het heilige vuur brandt.
‘Ik ging in 1980 rechten studeren aan het Erasmus in Rotterdam, maar ik vond er geen bal aan. Mijn vader had zo zijn contacten en zorgde voor een baantje als acceptant bij Stad Rotter- dam. Op een of andere jubileumavond in De Doelen werd ik door mijn vader voorgesteld aan Piet van Steensel, de roemruchte oom van Kees. Vraagt Piet aan mij “voetbal jij?”, “nee”, antwoordde ik, “ik handbal.” Zegt Piet “oh jam- mer, anders had ik je voor je kloten geschopt!” hahaha… Ik wist niet wat ik hoorde, maar het maakte enorme indruk op me. Het waren apen op de rots en Piet was echt de Opperaap aller Apen. Met respect bedoeld, maar het waren vak- idioten, onze opa’s, vaders en ooms. Bij hen is alles begonnen. Bij die wil om mensen te helpen als hun vrachtwagen dreigde te kapseizen op een brug…’
Het groepje vertrouwelingen groeit en groeit. Het kwartje is gevallen. Intern en extern. Na de medewerkers volgen de klanten, de interme- diairs en de aandeelhouders. Om iedereen in beweging te krijgen wil Jos zich af en toe ook best van zijn kwetsbare kant laten zien. De kwetsbaarheid staat in dienst van de geloofwaardigheid, zo teken ik rechtstreeks op uit de mond van Jos. De overtuiging en zeggings- kracht gaan hand in hand, op zijn Rotterdams. Jos hoopt dat a.s.r. in de toekomst de tussen- personen als Van Steensel Assurantiën kan mo- tiveren om het voorbeeld van a.s.r. te volgen. Kees kan Jos mededelen dat Van Steensel sinds 2008 werk maakt van een verduurzamings- strategie die Kees vol trots de drie P’s noemt (het People–Planet–Profit principe). Ik laat maar achterwege dat ik toch weldegelijk vier P’s tel. Het onderstreept niet alleen erkenning van het wederzijdse belang van verduurzaming, maar is impliciet een bevestiging van de vriendschaps- banden tussen Stad Rotterdam | a.s.r. en Van Steensel Assurantiën die al teruggaan sinds Jos en Kees in de verzekeringsbranche actief zijn. Ze zijn elkaar sindsdien nooit meer uit het oog verloren. Verduurzaming is een integraal beleidsonder- deel geworden. Géén eiland. Uiteindelijk be- staat ons prachtige vak uit meerdere onder- delen. Vroeger leken die elkaar uit te sluiten, maar daar komen we van terug. Je moet je niet afvragen hoe je alle ballen in de lucht houdt. Alle ballen hebben met elkaar te maken. Sterker nog: ze versterken elkaar. Dát is het mooie van het verzekeringsvak!’ Waarmee we weer terug bij af zijn. Terug naar de ouder- en nieuwerwetse liefde voor het ambacht, terug naar de diepgewortelde passie voor de klant die van alle tijden is.
‘Klinkt wel heel erg Rotterdams Jos…heerlijk!’
‘Hahaha… dat is inderdaad misschien wel een Rotterdams dingetje ja’, verklaart Jos, ‘een groot deel van mijn leven heb ik in Rotterdam doorge- bracht. Zoiets vormt je. Maar mind you: dat zo- genaamde doorpakken klinkt natuurlijk stoer, maar het heeft veel tijd en tact gekost om alle neuzen in dezelfde richting te krijgen, maar dat is niet erg. Ik geloof in evolutie, niet in revolutie.’ “Ik dacht aan de eind- verantwoordelijkheid over vier duizend gezinnen…” In 2000 wordt Stad Rotterdam verkocht aan Fortis waarmee een andere bestuurscultuur zijn intrede doet. De algehele sfeer beschrijft Jos als grijze pakken cultuur. De spreekwoordelijke tegenstelling kon niet groter zijn, want opge- stroopte mouwen op een grijs pak staan natuur- lijk voor geen meter. De paradox kan niet groter zijn dan hij is. We staan er niet te lang bij stil. In 2008 breekt de kredietcrisis uit. Als directievoorzitter van de ASR- tak bij Fortis wordt de druk op zijn schouders hoger en hoger, vooral als Fortis voornemens is 900 miljoen euro van het kapitaal aan te wenden om aan de aandeelhouders uit te keren. Daaren- boven kan ingrijpen van De Nederlandsche Bank welhaast niet voorkomen worden. Een nationa- lisatie van ASR lijkt onafwendbaar. Hoe gaat een mens met zulke immense druk om? Nooit gedacht om terug te keren naar het kalme Limburgse Horst, om als derde generatie
Dan mengt Rosanne de Boer, Press Officer van a.s.r., zich voor het eerst in het gesprek:
‘Wat zou het toch zonde zijn als zulke prachtige verhalen over het vak, dat uiteindelijk ook mijn vak is, verloren zouden gaan…die verhalen van die mastodonten móeten echt bewaard blijven!’ Waarmee zij onbedoeld antwoord gaf op de niet-gestelde vraag waarom Kees van Steensel is begonnen aan zijn 60 Etappes van Van Steensel.
familiebedrijf Baeten & Zn. nieuw leven in te blazen?
Met een compleet gebrek aan ijdelheid waar top- managers patent op lijken te hebben, aanvaardt Jos de verantwoordelijkheid die hem de nood- zakelijke moed en energie verschaffen om zijn strategie Helpen Door Te Doen te ontwikkelen.
Opdat het Heilige Vuur van alle Jos Baetens van deze wereld voor altijd zal branden.
‘Ik heb inderdaad wel eens de gedachte gehad hoe ben ik hierin terecht gekomen? Zou ik niet beter een andere baan in de luwte kunnen nemen? Minder druk… minder zorgen… maar toen dacht ik aan de vier duizend medewerkers en hun gezinnen voor wie ik toen de eindverant- woordelijkheid droeg en besloot ik toch door te gaan, in hun belang en in het belang van onze klanten…’ Jos ziet niet dat ik slik. Kees staart naar de beslui- teloze rondjes die hij met zijn theelepeltje in zijn suikerloze koffie draait. Je hebt verantwoordelijk - heid en verantwoordelijkheid en je hebt verant- woordelijkheid op Champions League niveau.
Dus was de verzekeringsbranche jarenlang een trendvolger en nu een trendsetter?
‘Ik beperk me -met alle respect- eventjes tot a.s.r. Over mijn gewaardeerde concullega’s kan en zal ik niet spreken. Kijk, onze medewerkers moeten happy campers zijn. Dat positieve en verantwoordelijke bewustzijn stralen ze uit naar de tussenpersonen en de klanten. We moesten het vertrouwen terugwinnen want als branche hadden we natuurlijk wel wat deukjes opgelo- pen, om het maar eufemistisch uit te drukken.
Jos Baeten:
36
37
Made with FlippingBook flipbook maker